Życiorys

Krzysztof Kamil Baczyński urodził się 22 stycznia 1921 roku w Warszawie.

Był synem Stanisława Baczyńskiego, działacza socjalistycznego, żołnierza Legionów Polskich , oficera WP, pisarza i krytyka literackiego oraz Stefanii Zieleńczyk , nauczycielki i autorki podręczników szkolnych, katoliczki pochodzącej z zasymilowanej rodziny żydowskiej.


Od 1931 uczył się w Państwowym Gimnazjum im. Stefana Batorego  i w maju 1939 otrzymał świadectwo dojrzałości.
Baczyński odznaczał się wielkim znawstwem także współczesnej mu literatury. Wiadomo, że już od gimnazjum  fascynował się "Ferdydurke" Gombrowicza i napisał własny wariant ("Gimnazjum imienia Boobalka I"). Znał też ponadprzeciętnie literaturę francuską, a w późniejszych latach pisał także wiersze po francusku

W czasie nauki w gimnazjum należał do Organizacji Młodzieży Socjalistycznej "Spartakus" , półlegalnej organizacji uczniów szkół średnich pod patronatem PPS.

Był harcerzem działającej przy szkole 23 Warszawskiej Drużyny harcerskiej "Pomarańczarnia".

Od 1937 członek Komitetu Wykonawczego „Spartakusa", był także współredaktorem pisma "Strzały" – wydawanego od lutego 1938 organu tej organizacji, na łamach którego zadebiutował jako poeta wierszem "Wypadek przy pracy".

3 czerwca 1942 wziął ślub z Barbarą Drapczyńską  w kościele św. Trójcy na Solcu  

Od jesieni 1942 do lata  1943  studiował polonistykę na tajnym Uniwersytecie Warszawskim  . Zajmował się pracą dorywczą: szklił okna, malował szyldy, pracował u węglarza na Czerniakowie , przyjmował telefonicznie zlecenia w Zakładach Sanitarnych. Uczył się także w Szkole Sztuk Zdobniczych i Malarstwa.

Od lipca 1943  sekcyjny w II plutonie  „Alek” 2. kompanii „Rudy” batalionu Zośka AK w stopniu starszego strzelca   pod ps. „Krzysztof”, „Zieliński”. Porzucił studia polonistyczne, aby poświęcić się konspiracji i poezji. Twierdził, że jeśli będzie mu to dane, to do nauki powróci.

Poległ na posterunku w pałacu Blanka 4 sierpnia  1944 w godzinach popołudniowych (ok. 16), śmiertelnie raniony przez strzelca wyborowego  ulokowanego prawdopodobnie w gmachu Teatru Wielkiego.

Odznaczony pośmiertnie Medalem za warszawę 1939- 1945  (1947) i Krzyżem Armii Krajowej.

Pochowany pierwotnie na tyłach Pałacu Blanka. Po wojnie ciało przeniesiono na Cmentarz Wojskowy  na Powązkach.

Zmarł 4 sierpnia 1944 roku również w Warszawie.